ژاله صامتی: بیکار می مانم، اما هر نقشی بازی نمی کنم - مجله سرگرمی

شما بعد از 15 سال دوری از تلویزیون اول در سریال نفس و چند سال بعد در سریال زیر خاکی بازی کردید. چطور شد که دوباره به تلویزیون برگشتید؟

تلویزیون، سینما و تئاتر برای من فرقی ندارد. به عنوان یک بازیگر ترجیح می دهم نقشی را بازی کنم که خوشایند تماشاچی و بیننده باشد و با آن ارتباط برقرار کند. در این سال ها ترجیح دادم در سینما و تئاتر باشم تا اینکه فیلمنامه خوبی به دستم رسید. کار در تلویزیون که مخاطب و بازخورد های بیشتری دارد برای من لذتبخش است، اما علت اصلی اینکه چند سالی است در تلویزیون کار نمی کنم عملکرد فیلمسازان این حوزه است. کیفیت پایین اغلب کار های فراوریشده در تلویزیون، مرا از همکاری در این حوزه دور نموده بود و من، چون تجربه کار با این گروه سریال زیرخاکی را در سریال نفس داشتم و اساساً شبیه کار های تلویزیونی نیست، پیشنهاد بازی در این سریال را پذیرفتم. دقیق تر بخواهم بگویم این است که متأسفانه اغلب کار هایی تلویزیونی بدون حساسیت روی فیلمنامه فراوری شده و بازتاب این بی کیفیتی سریال ها را هم در نظرات مخاطبان می بینیم. به همین دلیل من تقریباً 15سال بود که در تلویزیون کار نمی کردم. من بازیگر کلاسیک هستم و نمی توانم بدون متن نهایی کار کنم و ندانم سرنوشت نقش چه می شود. برای من متن و گروهی که با آن ها کار می کنم خیلی مهم است.

من از رخوت گروه هایی که اغلب در تلویزیون کار می نمایند بیزارم. متأسفانه گاهی رخوت در گروه فیلمسازی، ضعف در فیلمنامه و به عبارتی سَمبَل کردن کار موجب شده تا کیفیت فراوریات پایین تر از سطح توقع بیننده باشد. از آنجا که پیش تر با جلیل سامان، کارگردان و رضا نصیری نیا، تهیه نماینده سریال زیرخاکی همکاری داشتم و دوستی دیرینه با آن ها دارم می دانستم که آن ها هم حساسیت های من را دارند. به کاربلدی و فعال بودن گروه این سریال هم ایمان داشتم. سریال در همین چند قسمتی که پخش شد کامنت های خوبی از مردم دریافت نموده و خوشحالم که مورد استقبال آن ها نهاده شده است. این سریال تیم همدلی دارد که با ظرافت و حساسیت بسیار کار می نمایند. با همه بی امکاناتی، چنین سریالی ساخته می شود که من به جرأت می توانم بگویم که هیچ گافی از این سریال نمی توانند بگیرند؛ این درحالی است که سریال، روز های دهه 50 را به تصویر می کشد و با پرسوناژ های متعدد و لوکیشن های متفاوت سعی در تداعی روز های دور دارد. به عقیده من نمی توان جایی برای خرده دریافت به این سریال در زمینه های لباس، صحنه، میزانسن، گریم، بازی و.. پیدا کرد.

شما خیلی گزیده کار می کنید، علت این موضوع چیست؟

من خیلی به نقش حساس هستم، چون نقش هایم را بازی نمی کنم بلکه زندگی می کنم. گاهی شده در یک سال بیش از 20 نقش به من پیشنهاد می شود که من فقط یک نقش را قبول می کنم. من حاضرم بیکار بمانم، اما هر نقشی را بازی نکنم. نکته دیگر اینکه کوتاه یا بلند بودن نقش برای من مهم نیست، تأثیرگذاری آن برایم مهم است و اینکه چقدر در پیشبرد قصه مؤثر است و چقدر می تواند مخاطب را با خود همراه کند. از نقش های تکراری بیزارم و دوست دارم تجربه های متفاوتی داشته باشم. معتقدم که نقش باید کنشی در من ایجاد کند و در خاطر تماشاچی یا بیننده بماند.

حساسیت شما به شغل تان را پیش تر هم شنیده بودیم؛ جایی که به شما پیشنهاد اجرا شده بود و شما قبول ننموده بودید. چرا قبول نکردید؟

بازیگری و مجری گری 2 تخصص جداگانه دارد. البته اینکه من در کنار بازیگری کار کارگردانی می کنم جریانش فرق دارد. من رشته کارگردانی و بازیگری خوانده ام و حتی گاهی دست به قلم هم می شوم، اما در اصل بازیگر هستم و این ها به هم مربوط می شود. ما بازیگران زیادی داریم که کارگردانی و نویسندگی هم می نمایند و پیروز هم هستند. اما اینکه تو بازیگر باشی و بتوانی کار اجرا هم انجام دهی 2 حوزه متفاوت است. البته ممکن است یک بازیگر، مجری خوبی هم باشد، اما هر بازیگری نمی تواند مجری خوبی باشد. پیش تر با من تماس گرفته بودند و گفتند شما بازیگر خوبی هستید و مردم شما را دوست دارند، پیشنهاد اجرا را قبول کنید. من صراحتا به آن ها گفتم شما از کجا می دانید که مردم اجرای شخص ژاله صامتی را می پسندند؟ اگر بازی مرا پسندیده اند، چون به قول خودشان مابازای نقش مرا در خانواده و آشنایان خود دیده اند و برایشان ملموس است. البته این به این معنا نیست که کار اجرا را نمی توانم انجام دهم، به هر حال با فراگیری تکنیک، می توان آن را انجام داد، ولی من ترجیح می دهم در قالب بازیگر فعالیت هنری خود را دنبال کنم و تماشاچی مرا به این شیوه دوست داشته باشد.

کاری بوده که از بازی در آن پشیمان بوده باشید؟

نه اصلا. بازی کردن برای من خیلی لذتبخش است و وقتی سر کار هستم بی تعارف بگویم که خیلی به من خوش می گذرد. واقعا در خاطر ندارم که فیلمی را دوست نداشته و یا در پشت صحنه آن اذیت شده باشم. در این زمینه جزو آدم های خوش شانس بوده ام. چون نقش هایم را با حساسیت و دقت زیاد انتخاب می کنم درصد اشتباه خیلی پایین می آید. اما یکی از بهترین لحظه هایی که من در پشت صحنه فیلم هایم تجربه نموده ام، می توانم به جرأت بگویم که در فیلم سینمایی در وجه حامل بود. این بهترین فیلمی بوده که بازی نموده و حتی در پشت صحنه کار خیلی به من خوش گذشته است.

بی شک حضور همسرتان به عنوان نقش مقابل شما در این سریال یکی از علت های محبوب بودن این فیلم برای شماست.

بله، همینطور است. برای نخستین بار بود که من و همسرم آقای سنجری در یک فیلم با هم همبازی بودیم و نقش همسر یکدیگر را بازی می کردیم. اغلب در تئاتر با او همکاری داشته ام و در تصویر خیلی کمتر این رخ داده است.

از تجربه بازی با آقای پژمان جمشیدی هم خیلی کوتاه برایمان بگوید.

من در فیلم تگزاس 2 هم با آقای جمشیدی بازی کردم، البته بیشتر همکاری ما به صحنه تئاتر برمی شود. چه زمانی که به عنوان بازیگر مقابل او بازی نموده و چه زمانی که به عنوان کارگردان با او همکاری نموده ام، یک نکته برای من خیلی ارزشمند بوده و آن اخلاق خوب، هوش بالا و روحیه کوششگر او برای یادگیری بیشتر است. او وقتی وارد این حرفه شد مورد کم لطفی های بسیاری نهاده شد، اما آن قدر در کار خودش مصمم بود که به این کم لطفی ها بها نداد و هدفش را با جدیت دنبال کرد. شاید هرکس دیگری جای او بود از این همه هجمه دلسرد می شد. ولی او ماند و ثابت کرد که عاشق این کار است؛ کما اینکه بازیگری است که مطالعه می نماید و از آدم هایی که کار را بلد هستند کار یاد می گیرد. کارنامه رو به رشد او نشانگر نتیجه کوشش مستمرش است.

اجازه بدهید کمی از احوالات این روز های کرونایی بپرسیم. در این روز های به اصطلاح قرنطینه در خانه چه می کنید؟

در خانه هستم، اما اصلا حوصله ام سر نرفته است. من هنوز هم یک سال می توانم خانه بمانم و حوصله ام سر نرود، چون کار برای آدم ها مخصوصا خانم ها هیچ وقت تمامی ندارد. همواره یک کاری برای انجام دادن هست. عامیانه تر بخواهم بگویم این است که همواره یک کشو برای مرتب کردن، یک کابینت برای تمیز کردن، یک کتاب جدید برای خواندن یا یک غذای متفاوت برای پختن هست. من اصلا درک نمی کنم چرا در این روز های قرنطینه که همه در خانه بودیم بسیاری از افراد مخصوصا خانم ها می گفتند که حوصله ما سر می رود و از بیکاری کلافه شده ایم. در این روز ها تا مجبور به خرید چیزی نباشم از خانه بیرون نمی روم و تمام فعالیت هایم را محدود به خانه نموده ام و از لحظاتم لذت می برم. حالا که امکان رفتن به باشگاه یا پیاده روی در بوستان ها فراهم نیست بهتر است در خانه تحرک داشته باشیم و ورزش خانگی را تمرین کنیم. حالا که فرصت رفتن به کتابخانه نیست در خانه بمانیم و کتاب هایی که همواره دوست داشتیم بخوانیم، اما فرصت نبود را بخوانیم. خلاصه اینکه من اصلا با رخوت و تنبلی میانه خوبی ندارم و همین موضوع در انتخاب های کاری من هم تأثیر گذاشته و اصلا نمی توانم با گروه های کُند کار کنم و برای من همه چیز باید تند و سریع پیش برود.

شما بازیگر بی حاشیه ای در فضای مجازی هستید و خیلی اهل فعالیت در این فضا و واکنش اجتماعی به مسائل مختلف نیستید. از این روحیه تان بگویید.

من اصلا حاشیه ندارم و خودم این را انتخاب نموده ام که کمتر در فضای مجازی باشم. به هر حال ما انسان های بالغی هستیم و خودمان با درک عواقب خوب و بد آن، در این فضا فعال هستیم. افرادی که خیلی در این فضا فعال هستند خودشان این شرایط انتخاب نموده اند. چه کسی گفته که یک بازیگر نمی تواند بی سر و صدا و بدون حاشیه زندگی کند؟ قرار نیست هر لحظه یا هر اتفاق ساده و مهم زندگی من در معرض دید همه قرار گیرد. به عقیده من این آدم هایی که اکنون در فضای مجازی، مدام درباره شان حرف می زنند، اصلا آدم هایی نیستند که در حال اجرا کار باشند. خیلی از آن ها حتی سال هاست که جلوی دوربین نرفته اند و شخصا اسم آن ها را از همین طریق (فضای مجازی) می شناسم.

بسیاری می خواهند با این حاشیه سازی ها خودشان را مطرح نمایند. برای مطرح شدن باید راه خودمان را برویم. ما شغلی داریم که چه بخواهیم و چه نخواهیم اگر کارمان را درست انجام دهیم دیده می شویم و احتیاجی به این کار ها نیست. خیلی از بازیگران باتجربه هستند که خیلی کار ها را انجام می دهند و حتی در فعالیت های خیرخواهانه شرکت می نمایند، اما کسی خبردار نمی شود. وقتی درباره هر چیزی اظهارنظر کنی به دیگران هم اجازه اظهارنظر می دهی. وقتی دخالتی به کار دیگران نداشته باشی کسی جرأت نمی نماید وارد حریم خصوصی شما شود. فضای مجازی قطعا به همان اندازه که فکر می نمایند مفید است، می تواند مخرب باشد.

این صحبت شما با این نظر بعضی هنرمندان که می گویند رسالت ما انعکاس مسائل جامعه و همسو شدن با آنهاست مغایرت ندارد؟

نه، اتفاقا من معتقدم بازیگر باید با هنر خود به داد جامعه برسد و مسائل را به نمایش بگذارد.

اگر اشتباه نکنم حضور شما در فضای مجازی بیشتر به انتشار فعالیت هنرجویان و دانشجویان رشته تئاتر محدود می شود که نشان از توجه خاص شما به تربیت نسل جدید این هنر دارد.

من معتقدم که قبل از ما یک سری بودند که این هنر را به عهده ما گذاشتند و ما مسئول پاسداشت این جریان و انتقال آن به نسل بعدی هستیم. این به گردن ماست که نسل بعد ما به گونه ای تربیت و حمایت شود که این کار را از ما یاد بگیرد. من کار هنرجو ها و دانشجویان را می بینم و از آن ها حمایت می کنم، چون معتقدم نسل ما در حال رفتن است و نسل دیگری باید جای ما را بگیرد؛ پس بهتر اینکه آدم هایی بیایند که متخصص باشند. قرار نیست همواره صامتی نامی نقش زن های جوان را بازی کند، به مرور باید جا برای بازیگران جدید باز شود. نه فقط در هنر بلکه در همه زمینه ها ما در قبال نسل بعد خود مسئولیم. برای مثال عرض می کنم که من سال هاست که زباله های تر و خشک را در خانه تفکیک می کنم. خیلی ها به من برای انجام این کار خرده می دریافتد و می گفتند کسی این کار را نمی نماید.

من در پاسخ به این افراد همواره گفته ام که برای من مهم نیست که کسی این کار را انجام می دهد یا نه؟ من نسبت به طبیعت و منابع طبیعی حتی برای 100 سال آینده که من نیستم مسئولم. البته جای خوشحالی است که در سال های اخیر افراد بیشتری به کار تفکیک از مبدا زباله ها توجه می نمایند. این روحیه مسئولیت پذیری را اگر در هر جا و هر موقعیت اجتماعی داشته باشیم بی شک جهان زیباتری خواهیم داشت. اگر خودخواهی ها و به من چه هایمان را کم کنیم و مسئولیت کار ها و افکارمان را به عهده بگیریم خیلی اتفاق قشنگ تری می افتد. ویروس کرونا با تمام بدی هایش یک خوبی داشت و آن این بود که نشان داد که همه ما انسان ها به هم وصل هستیم، مهم نیست که تو در کجای این کره خاکی و کدام کشور زندگی می کنی، اگر شادی باشد همه لذت می برند، اگر صلح باشد همه در امان هستند، اگر بیماری باشد همه در استرس و نگرانی اند و اگر جنگ باشد حال همه جهان بد است. امیدوارم بعد از رفتن ویروس کرونا و استقرار سلامتی عمومی در همه جای جهان، نخستین چیزی که به آن برسیم همین باشد که درک کنیم ما انسان ها همه به هم وصل هستیم و نباید نسبت به هم بی تفاوت باشیم. باید نسبت به گرم و سرد شدن کره زمین حساس باشیم و نگوییم که به من چه مربوط است، من که نهایت چند دهه بیشتر زنده نیستم.

از کارگردانی تئاتر تا تدریس

ژاله صامتی متولد سال 51 و فارغ التحصیل رشته کارگردانی تئاتر از دانشگاه هنر است و علاوه بر بازیگری، کارگردان تئاتر و متولی مدرسه بازیگری است. او در مجموعه های تلویزیونی متعددی بازی نموده، اما هنرنمایی او در 22 فیلم سینمایی و ده ها نمایش تئاتر نشانگر فعالیت بیشتر او در این حوزه است. صامتی برنده جایزه بهترین کمدین زن از دومین جشنواره سینمای کمدی گل آقا برای فیلم رفیق بد شده است. همچنین جایزه بهترین بازیگر زن از جشنواره فیلم شهر برای فیلم در وجه حامل را به خود اختصاص داده است. نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن برای فیلم درخونگاه و نامزد دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش مکمل زن در فیلم آخرین بار کی سحر را دیدی؟ از دیگر افتخارات اوست.

از درخونگاه تا تگزاس 2

صامتی ژانر های مختلفی، از طنز و کمدی گرفته تا درام را بازی نموده است و تقریبا همه نقش هایش مورد استقبال نهاده شده است. خودش درباره ژانر مورد علاقه اش می گوید: من جزو نادر بازیگرانی هستم که هم نقش کمدی و هم نقش جدی بازی نموده ام و تماشاچی دوست داشته است و این خوش شانسی من است. برای من فرقی نمی نماید چه ژانری باشد. کمااینکه پارسال من در 2 کار بسیار متفاوت درخونگاه و تگزاس 2 بازی کردم. اما واقعیتش را بخواهید کمدی جذابیتی دارد که بیشتر می پسندم، چون در روزگاری که تماشاچی یا بیننده گرفتار دغدغه های زندگی شده و چندان شاد و خندان نیست می توان با این فیلم های شاد و سرگرم نماینده برای ساعتی هم که شده لبخند را بر لبان او بنشانم.

خانواده هنرمند

ژاله صامتی مدت هاست با ایرج سنجری، هنرمند پیشکسوت ازدواج نموده و صاحب 2 فرزند دختر به نام یاس و احتیاج است. سنجری، بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر، دوبلور و مدیر دوبلاژ و تحصیل نموده رشته کارگردانی در کاناداست که پیش از انقلاب عضو گروه تئاتر هنری ملی بود و تجربه بازی در چند سریال قبل انقلابی را هم دارد. صامتی از تجربه همکاری با همسرش می گوید: همسرم از قدیمی های این هنر است، اما، چون اغلب کار ترجمه و مدیریت دوبلاژ را انجام می دهد خیلی فرصت بازی نداشت. ناگفته نماند یاس سنجری، دختر عظیم این خانواده، نوازنده، طراح لباس، دستیار کارگردان و منشی صحنه در تئاتر است و دختر دیگرشان احتیاج، نوازندگی می نماید و علاقه زیادی به بازیگری دارد.

ویروس کرونا با تمام بدی هایش یک خوبی داشت و آن این بود که نشان داد که همه ما انسان ها به هم وصل هستیم، مهم نیست که تو در کجای این کره خاکی و کدام کشور زندگی می کنی. اگر شادی باشد همه لذت می برند، اگر صلح باشد همه در امان هستند، اگر بیماری باشد همه در استرس و نگرانی اند

گروه ابان: گروه ساختمانی آبان: بازسازی ساختمان و تعمیرات جزئی و کلی و طراحی ویلا و فضای سبز و روف گاردن، طراحی الاچیق، فروش درب های ضد سرقت را از ما بخواهید.